Το μεσημέρι της 10ης Δεκέμβρη 2014 ο αναρχικός κρατούμενος Νίκος Ρωμανός σταμάτησε την απεργία πείνας, η οποία κράτησε 31 μέρες, στέλνοντας τους πιο θερμούς του χαιρετισμούς και την απεριόριστη αγάπη του σε όλους τους συντρόφους που στάθηκαν δίπλα του με όλα τα μέσα, κι ευχαριστώντας επίσης τους γιατρούς του νοσοκομείου Γεννηματάς, στην Αθήνα, επειδή αρνήθηκαν το αυτονόητο, δηλαδή να υποκύψουν στις εισαγγελικές πιέσεις για αναγκαστική σίτιση.
Λίγο νωρίτερα την ίδια μέρα, στο ελληνικό κοινοβούλιο υπερψηφίστηκε (σχεδόν) ομόφωνα τροπολογία του υπουργείου Δικαιοσύνης περί διασφάλισης του δικαιώματος των κρατουμένων, καταδίκων και υποδίκων, στην εκπαίδευση και θεσμοθέτησης της δυνατότητας παρακολούθησης μαθημάτων και εργαστηρίων εξ αποστάσεως και της συμμετοχής τους στις αντίστοιχες εξετάσεις, μέσω των δυνατοτήτων που παρέχει σήμερα η τεχνολογία, στις περιπτώσεις όπου δεν έχουν λάβει εκπαιδευτική άδεια. Το μόνο που άλλαξε την τελευταία στιγμή στην εν λόγω τροπολογία είναι μια προσθήκη του υπουργού Δικαιοσύνης που προβλέπει πως στους ίδιους φοιτητές ή σπουδαστές σε ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα κρατουμένους, καταδίκους και υποδίκους, μπορεί να χορηγείται άδεια με ηλεκτρονική επιτήρηση, εφόσον έχουν με επιτυχία παρακολουθήσει το ένα τρίτο (1/3) των μαθημάτων και εργαστηρίων επί ένα ακαδημαϊκό εξάμηνο εντός των τειχών. «Στην τελευταία περίπτωση η αίτηση δεν απορρίπτεται από το Συμβούλιο του άρθρου 70 παρ. 1 παρά μόνο με ειδική αιτιολογία», καταλήγει η διαβόητη νομοτεχνική βελτίωση του υπουργού Χαράλαμπου Αθανασίου.
Ο Νίκος Ρωμανός παρέμεινε ζωντανός, πολύτιμος ανάμεσά μας, και ενέπνευσε όλο το προηγούμενο διάστημα πολύμορφες δράσεις αλληλεγγύης, τόσο εντός όσο και εκτός των τειχών, στον αγώνα του ως αναρχικού κρατουμένου. Το ελληνικό κράτος τον κρατάει δέσμιο, καταδικασμένο σε 15 χρόνια και 10 μήνες για την υπόθεση της ένοπλης ληστείας στον Βελβεντό Κοζάνης, και τρις υπόδικο: πρώτον για την υπόθεση των σπιτιών του Βόλου και της Καλλιθέας (υποτιθέμενων κρησφύγετων της επαναστατικής οργάνωσης Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, της οποίας δεν είναι καν μέλος), δεύτερον για εμπρηστικές επιθέσεις και ευρήματα μπάτσων σε σπίτια που ο ίδιος και σύντροφοί του διατηρούσαν όσο δρούσαν στην παρανομία, και τρίτον για τρεις επιθέσεις της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς με εκρηκτικούς μηχανισμούς (στο πλαίσιο της λεγόμενης υπόθεσης Χαλανδρίου). Ο ίδιος ο Νίκος έχει αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή του στη διπλή απαλλοτρίωση στον Βελβεντό, όπως και για τέσσερις εμπρηστικές ενέργειες από τις ομάδες Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία-Φωτιές στον Ορίζοντα, Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία-Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο-Μονάδα: «Φωτιά στα Κάτεργα», και Μαχόμενη Μειοψηφία (/Κομάντο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος).
Βέβαιο είναι πως τον Νίκο Ρωμανό τον θέλουμε δυνατό, τον θέλουμε λεύτερο και αμετανόητο. Δεν μπορεί να είναι άλλος ο σκοπός της αναρχικής αλληλεγγύης (και) προς το πρόσωπό του. Βέβαιο, πάλι, είναι πως το αίτημα του Νίκου απορρίφθηκε επανειλημμένα από τους δικαστικούς μηχανισμούς της ελληνικής δημοκρατίας, δοκιμάζοντας τις αντοχές του ως απεργού πείνας και εμπαίζοντας χυδαία την υγεία και τη ζωή του. Παρά τη στενότητα επιλογών στην όλη υπόθεση, εξαιτίας των αρνητικών αποφάσεων που συνοδεύονταν από τον εκβιασμό της τηλεκπαίδευσης ως μονόδρομου, είναι επιτακτικής σημασίας να μην παραβλέπουμε ότι η υπερψήφιση από τα κοινοβουλευτικά όρνεα ενός πρόσθετου συνδυαστικού κατασταλτικού μέτρου όπως αυτό της ηλεκτρονικής επιτήρησης αφορά πέραν του Νίκου κι άλλους κρατουμένους, καταδίκους και υποδίκους, σε περίπτωση που δεν τους χορηγούνται οι από τα αρμόδια όργανα εκπαιδευτικές άδειες. Δηλαδή, η τροπολογία που ψηφίστηκε δεν μπορεί να έχει μοναδικό αποδέκτη τον ίδιο (αντίθετα προς μία μάλλον βεβιασμένη διατύπωση στη δήλωσή του). Αβέβαιο είναι το πότε ο Νίκος θα μπορέσει να λάβει άδειες (έστω και) φορώντας βραχιολάκι, καθώς στη σχετική τροπολογία του υπουργείου Δικαιοσύνης αναφέρεται ρητά η αρμοδιότητα του εκάστοτε (πειθαρχικού) συμβουλίου της φυλακής, εφόσον επικαλεστεί ειδική αιτιολογία, να μπλοκάρει τις εκπαιδευτικές εξόδους κρατουμένων.
Δεν πρέπει ούτε λεπτό να αφήσουμε να ξεχαστεί γιατί ο σύντροφος βρίσκεται στα κελιά, ούτε και να επιτρέψουμε να περάσει μια αδιάκριτη εφαρμογή τηλεκπαίδευσης και ηλεκτρονικής επιτήρησης ως περαιτέρω περιστολή των όσων έχουν κατακτηθεί με αίμα και μάχες κρατουμένων. Όλες οι ζητωκραυγές περί νικηφόρας έκβασης αυτής της απεργίας πείνας, αν δεν έγιναν με διάθεση εθελοτυφλίας, μπορούν μονάχα να εκληφθούν ως πρόωρες κι αμήχανες εκτιμήσεις μπροστά στην ένταση του βιοπολιτικού ελέγχου και στην άγρια επέλαση της καταστολής, που δεν αφήνει περιθώριο για ατόφιες ανάσες λευτεριάς στους αιχμάλωτους εχθρούς του κράτους/Κεφαλαίου. Είναι στο χέρι μας να συνεχίσουμε τη μάχη με όλα τα μέσα ενάντια στις υψίστης ασφαλείας επιταγές αυτής της κοινωνίας. Να πούμε λόγω και έργω πως τίποτα δεν τελείωσε, κι εφόσον παίζουν τα ψηφοθηρικά και ανθρωπιστικά παιχνίδια τους στις πλάτες ενός συντρόφου, εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να προκαλέσουμε και ν’ αψηφήσουμε την κυριαρχία τους μέχρι τέλους. Να πάρουμε εκδίκηση για την αιχμαλωσία των συντρόφων μας, μέχρι τη συντριβή της κοινωνίας του εγκλεισμού, που «δεν τους αρκεί να φυλακίζει όποιον προασπίζεται την αναρχική ιδεολογία όσο τους αρκεί να ευτελίζουν τον ίδιο και τη δράση του, όσο τους αρκεί να αποκρύπτουν από το νεκροταφείο της πόλης τα κίνητρά του», όπως έχει πει κι ο αναρχικός Γ.Σ. από το Μεσολόγγι, υπόδικος των φυλακών Αγίου Στεφάνου στην Πάτρα, ο οποίος αγωνίζεται για την άμεση αποφυλάκισή του.
Κι όσο για τους θιασώτες της νομιμοφροσύνης, ας αρκέσει να θυμούνται ότι τα όπλα δεν τ’ αφήνουμε ούτε με βραχιολάκια· σφαίρες θα τους φυτέψουμε να πάν’ στα θυμαράκια.