Μια βδομάδα μετά τη διαδήλωση της 1ης Νοέμβρη, η οποία είχε καταλήξει σε συγκρούσεις με την αστυνομία, άλλη μια πανγαλλική διαδήλωση ενάντια στην αστυνομική βία καλέστηκε στις 8/11 στην Τουλούζη, τη μεγαλύτερη πόλη κοντά στη μαχόμενη κοινότητα ZAD στον υδροβιότοπο του Τεστέτ, όπου τη νύχτα της 25ης προς την 26η Οκτώβρη οι μπάτσοι δολοφόνησαν τον Ρεμί Φραις εν μέσω συγκρούσεων.
Οι Αρχές της πόλης αποφάσισαν ν’ απαγορέψουν την πορεία της 8ης Νοέμβρη, ενώ οικολογικές οργανώσεις και αριστερά κόμματα καλούσαν τον κόσμο να απέχει από τη διαδήλωση. Παρ’ όλα αυτά, περισσότερα από 100 άτομα βρεθήκαμε στην πλατεία Ζαν Ζωρ, εξ ολοκλήρου κυκλωμένοι από διμοιρίες. Οι αριστεριστές του ΝΡΑ (Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα) κατέληξαν να διαπραγματεύονται με τους μπάτσους ένα ακόμα “παρκούρ” μερικών εκατοντάδων μέτρων επί της λεωφόρου Ζαν Ζωρ. Αν και ο κόσμος τους γιούχαρε, τελικά όλοι τραβήξαμε κατά κείνη την κατεύθυνση, για να δούμε πως θα μπορούσαμε να σπάσουμε τον αστυνομικό κλοιό. Λίγο αργότερα οι μπάτσοι έκοψαν τελείως το διάβα μας, μπλοκάροντας όλες τις πιθανές εξόδους, κι απομείναμε μαντρωμένοι επί της λεωφόρου. Ανάμεσα στον κόσμο που ήταν παρών, ο καθένας έκανε τα δικά του: οι κλόουν τα καραγκιοζιλίκια τους, άλλα άτομα ξεκίνησαν να κουκουλώνονται, ενώ οι αριστεροί διαπραγματεύονταν πώς θα την κάνουν με ελαφρά.
Τα πράγματα παρέμειναν ήρεμα για κάποιες στιγμές. Έπειτα οι μπάτσοι ξεκίνησαν να ψεκάζουν με δακρυγόνα. Όλοι άρχισαν να τρέχουν ενώ ταυτόχρονα έπεσαν κι οι πρώτες πέτρες και επιχειρούνταν να στηθεί ένα πρόχειρο οδόφραγμα. Η εκατέρωθεν ρίψη δακρυγόνων και πετρών κράτησε κάνα εικοσάλεπτο, με τη διαδήλωση να κόβεται στα δύο και το ένα τμήμα της να κυκλώνεται από τους μπάτσους που συνέχισαν να πετάνε δακρυγόνα. Μερικές μολότοφ πέσανε σε απάντηση, ενώ ένα όχημα άρπαξε φωτιά (μάλλον από κάνιστρο δακρυγόνου). Προσπαθούσαμε να δούμε πώς θα μπορούσαμε να ξεγλιστρήσουμε από τη φάκα.
Σε λιγάκι ό,τι είχε απομείνει από την πορεία ξανακόπηκε στα δυο. Το ένα τμήμα απωθήθηκε στους δρόμους γύρω από την πλατεία Μπελφόρ με εκτεταμένη χρήση χημικών, όλοι τρέχαν σαν μουρλοί μη μπορώντας καλά καλά να δουν ή ν’ ανασάνουν. Με το που βγήκε από το σύννεφο των δακρυγόνων αυτό το κομμάτι της πορείας (αποτελούμενο κυρίως από πασιφιστές που φώναζαν “ειρήνη, σεβασμός, αγάπη”) διαλύθηκε.
Το άλλο μισό της πορείας, με κόσμο που στην πλειονότητά του ήταν κουκουλωμένος, μαζεύτηκε πάλι στη στάση του μετρό Ζαν Ντ’ Αρκ και ξανακατέβηκε στο δρόμο προς την πλατεία Εσκιρόλ και το Δικαστικό Μέγαρο, σηκώνοντας οδοφράγματα και σπάζοντας τράπεζες κατά μήκος της διαδρομής, πιάνοντας τους μπάτσους στον ύπνο. Παρά τον αστυνομικό κλοιό, οι διαδηλωτές κατάφεραν να βγουν στους δρόμους του κέντρου της πόλης. Η κατά μέτωπο σύγκρουση με την μπατσαρία μάς επέτρεψε να σπάσουμε τον κλοιό και να φέρουμε τη διαδήλωση σε παραπάνω μέρη. Ύστερα από κάμποσες μικροσυμπλοκές, ο κόσμος έσπασε ακόμα περισσότερο.
Η διαδήλωση εκτυλίχτηκε σχετικά καλά, παρά τις αντίξοες συνθήκες, κι όλες οι πρακτικές συνυπήρξαν λίγο πολύ χωρίς πολλές αποκηρύξεις (με εξαίρεση τους αριστερούς, αλλά τέλος πάντων). Μετά τη λήξη της πορείας πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση στο αστυνομικό τμήμα, σε αλληλεγγύη στους προσαχθέντες της ημέρας. Από τους 20 προσαχθέντες, 2 διαδηλωτές μπήκαν φυλακή: ένας που καταδικάστηκε σε 4 μήνες κι ένας ακόμη σε προφυλάκιση εν αναμονή δίκης την 15η Δεκέμβρη. Επίσης υπάρχουν αρκετοί που αφέθηκαν ελεύθεροι αλλά με εκκρεμείς δίκες.
Στις 22 Νοέμβρη, έχει καλεστεί άλλη μια μεγάλη διαδήλωση ενάντια στην αστυνομική βία στην Τουλούζη. Είναι σημαντικό να καταφέρουμε να κρατήσουμε ψηλά το επίπεδο της σύγκρουσης στις πορείες και στους δρόμους, έτσι ώστε οι επιθετικές πρακτικές να μπορέσουν να δοκιμαστούν και να πραγματωθούν από κοινού, δίχως να μπούμε πάλι σε διαχωρισμούς τύπου “καλοί” και “κακοί” διαδηλωτές. Εδώ πέρα όλοι διαδηλώνουμε μαζί. Λιγότερο ή περισσότερο επιθετικά, αλλά μαζί και με τρόπο αυτόνομο, κι αυτό είναι που πρέπει να σπρώξουμε παραπέρα, αποφεύγοντας τους στάνταρ διαχωρισμούς που ωθούν τον πιο “ήρεμο” κόσμο στην αφομοίωση από τα κόμματα και τις οργανώσεις της κλασικής άκρας αριστεράς, και τον λιγότερο “ήρεμο” κόσμο σε πιο εξειδικευμένες και πιο μυστικές πρακτικές άμεσης δράσης. Αυτές οι τάσεις παραμένουν μαζί χάρη στις διαδηλώσεις και στη δυναμική τους, που μας επιτρέπει να στεκόμαστε γερά σε δημόσιο χώρο. Αν μια μέρα πρέπει να χωριστούμε, θα είμαστε εμείς αυτοί που θα το αποφασίσουμε, έχοντας πλήρη συνείδηση των λόγων που το κάνουμε.
Δεν έχει πια να κάνει με το φράγμα, αλλά με ολάκερη τη ζωή μας.
Αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό και στα μέγκα-πρότζεκτ του σημαίνει αγώνας στους δρόμους, στις συνειδήσεις, στις καρδιές, μέρα και νύχτα, ενάντια σε όλες τις μορφές κυριαρχίας και εκμετάλλευσης, καθένας με τα μέσα που έχει εύκαιρα.
Αλληλεγγύη στους συλληφθέντες!
Θάνατο στο κράτος και ζήτω η αναρχία.