Μπορείς να μας μιλήσεις για τη γενική κατάσταση στην Ελλάδα;
Στην Ελλάδα βρίσκεται σήμερα σε πλήρη εξέλιξη η πιο πολύπλευρη κρίση που γνώρισε ο τόπος σε καιρό ειρήνης στην πιο πρόσφατη ιστορία του. Μόλις σε 5,5 χρόνια έχουν συμβεί τόσο βαθιές ανακατατάξεις που μόνο σε καιρό πολέμου θα μπορούσε κανείς να συναντήσει. Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 έφερε την Ελλάδα στην κορυφή της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους και έθεσε τη συντεταγμένη χρεοκοπία της χώρας ως μοντέλο για την επιβολή μιας ακραίας πολιτικής λιτότητας σε ολόκληρη την ευρωζώνη. Σε καμιά άλλη χώρα δεν εφαρμόστηκε τόσο καταιγιστική «θεραπεία σοκ» σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, με τόσο καταστροφικές συνέπειες για την κοινωνία – ούτε και στα πρώτα πειράματα της νεοφιλελεύθερης σχολής στη Λατινική Αμερική. Μια θεραπεία που ισοπέδωσε την οικονομία εξαϋλώνοντας το 25% του ΑΕΠ της χώρας, δημιουργώντας σχεδόν 2 εκατομμύρια ανέργους και αναγκάζοντας την πλειοψηφία της κοινωνίας να ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας.
Η ελληνική κοινωνία ζει μια διπλή χρεοκοπία. Η οικονομική εξελίχθηκε ως εξής: Ένα τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμμα της κυβέρνησης διόγκωσε τα spreads των δεκαετών ομολόγων με αποτέλεσμα να μην μπορεί το ελληνικό κράτος να εξυπηρετήσει το χρέος του. Η επιβολή της Τρόικας (ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ) στον έλεγχο της οικονομίας –κι όχι μόνο– της χώρας γιγάντωσε το χρέος της, καθιστώντας το μη βιώσιμο. Παράλληλα με τη διαδικασία της αναδιάρθρωσης του χρέους (PSI) αντικαταστάθηκε η έκθεση των ξένων πιστωτικών ιδρυμάτων σε ελληνικά ομόλογα με το φόρτωμά τους στις πλάτες των λαών, αφού συνάφθηκαν νέα διακρατικά δάνεια μέσω του EFSF (Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας) και του ESM (Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας).
Η άλλη χρεοκοπία είναι πολιτική. Από τα τέλη του 2008, το πολιτικό σύστημα της χώρας έδειχνε σημάδια κατάρρευσης. Το δικομματικό σύστημα εξουσίας που κυβέρνησε τη χώρα για 35 έτη κλείνει τον κύκλο του. Η καταλήστευση του κοινωνικού πλούτου από την ελληνική οικονομική ελίτ που είναι διαπλεκόμενη με την πολιτική εξουσία, η απόλυτη διαφθορά των αξιωματούχων έριξαν την αξιοπιστία του πολιτικού προσωπικού στο ναδίρ. Για πρώτη φορά στις εκλογές του 2012 δεν προέκυψε αυτοδύναμη κυβέρνηση, με τις παραδοσιακές δυνάμεις που κυβερνούσαν να έχουν χάσει μεγάλο ποσοστό της εκλογικής τους δύναμης. Παράλληλα παρατηρήθηκε μεγάλη αύξηση της εκλογικής δύναμης της καθεστωτικής αριστεράς και της ναζιστικής ακροδεξιάς.
Η κυβέρνηση που προέκυψε από την εκλογική αναμέτρηση του 2012 έχει ως πλειοψηφικό πυλώνα της το δεξιό κόμμα της ΝΔ, του οποίου ηγείται και βρίσκεται στην πρωθυπουργία ένας ακροδεξιός και το επιτελείο του. Αφού υποτάχθηκε πλήρως στις επιταγές της Τρόικας φέρνοντας ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή στον τόπο, υιοθέτησε μια σκληρή ακροδεξιά ατζέντα πραγματοποιώντας μια λυσσώδη επίθεση σε κοινωνικούς και εργασιακούς αγώνες και σε πολιτικούς χώρους που αντιστάθηκαν στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα. Αυτή η κατεύθυνση είχε ως στόχο να εξασφαλίσει την ομαλή εφαρμογή των μνημονίων με ωμή καταστολή και τρομοκρατία, να διατηρήσει ένα ακροδεξιό προφίλ διεμβολίζοντας το μονοπώλιο της Χ.Α. για να της αποσπάσει ψηφοφόρους και, τέλος, να εξωθήσει τον αριστερό διεκδικητή της εξουσίας (ΣΥΡΙΖΑ) σε αναδίπλωση υιοθετώντας πιο συντηρητικές πολιτικές.
Το τελευταίο εξάμηνο, κατά το οποίο η Ελλάδα έχει την προεδρία του συμβουλίου της Ε.Ε., όλα κινούνται γύρω από τις εκλογές που διενεργούνται στις 18 και 25 Μαΐου 2014. Η κυβέρνηση αναγκάστηκε να αναδιπλωθεί, αφήνοντας προς στιγμή την ακροδεξιά της ρητορική και τις νομοθετικές πρωτοβουλίες που στοχεύουν τους πολιτικούς κρατούμενους, όταν αποκαλύφθηκε ευθεία διασύνδεσή της με το ναζιστικό κόμμα, και ανέδειξε ως έργο της τη θετική πρόοδο των οικονομικών δεικτών. Με μια συντονισμένη προεκλογική κίνηση στις χώρες με μνημόνια, το ευρωπαϊκό διευθυντήριο παρουσίασε την επιτυχία των προγραμμάτων που επέβαλε και εξώθησε την Ελλάδα σε έκδοση πενταετούς ομολόγου που καλύφθηκε από τις αγορές. Την εξέλιξη αυτή προσπαθεί να αναδείξει η κυβέρνηση ως βασικό της επιχείρημα ότι αποτελεί τη μοναδική αξιόπιστη επιλογή για τον ελληνικό λαό.
Σε κοινωνικό και κινηματικό επίπεδο επικρατεί στασιμότητα. Ένα από τα αποτελέσματα αυτής της κρίσης είναι η ψυχολογική κατάρρευση. Η απελπισία και η απαισιοδοξία έχουν βάλει σε γύψο κάθε κοινωνική και πολιτική δυναμική από τα κάτω. Οι βαθιές ανακατατάξεις που συμβαίνουν έχουν δημιουργήσει ένα ιδιότυπο «χρονικό κενό». Ακόμη και οι όποιες ελπίδες επαφίενται στην καθεστωτική αριστερά είναι εκ των προτέρων καταδικασμένες, και αυτό έχει γίνει κοινωνική συνείδηση. Το κοινωνικό κομμάτι που ελπίζει στην αριστερά απλά θέλει να αποφύγει τα χειρότερα παρά να καλυτερέψει τη ζωή του. Κι ενώ η ακροδεξιά φαίνεται ότι ενισχύεται σημαντικά παρά τις κυβερνητικές διώξεις σε βάρος της ηγεσίας της Χ.Α., αποδεικνύεται γι’ ακόμα μια φορά η ιστορική ροπή των κρίσεων προς το συντηρητισμό της κοινωνίας.
Το ευρύτερο ριζοσπαστικό κίνημα φαίνεται να μην μπορεί να κατανοήσει το βάθος της κρίσης και τις κοινωνικές ανακατατάξεις γύρω του. Έχοντας απολέσει σημαντικά και παραδοσιακά εργαλεία αγώνα λόγω της καταστολής, προσπαθεί να ξανασχηματίσει την πολιτική του ταυτότητα, να βρει τη θέση του μέσα σ’ αυτόν το μετασχηματισμό. Είναι μια περίοδος όπου πρέπει να συζητηθούν πάλι όλα απ’ την αρχή, να επινοηθούν νέα εργαλεία αγώνα που σε συσχετισμό με τα παλιά να μπορέσουν να ανατρέψουν τους εις βάρος μας συσχετισμούς.
Σε ποιο πλαίσιο θα πρέπει να γίνει κατανοητό το κρατικό πρότζεκτ για το ελληνικό «Γκουαντάναμο»;
Το νομοσχέδιο για την υλοποίηση φυλακών υπερ-υψίστης ασφαλείας και ολόκληρο το πρότζεκτ για την αυστηροποίηση των συνθηκών διαβίωσης στις φυλακές εντάσσεται στη διεύρυνση του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που επιβλήθηκε με την υπαγωγή της χώρας στον έλεγχο της Τρόικας. Εντάσσεται επίσης στη διαχρονική προσπάθεια του ελληνικού κράτους να δημιουργήσει ένα καθεστώς εξαίρεσης για τους πολιτικούς κρατούμενους. Βρίσκεται στην ίδια ακολουθία εφαρμογής της ακροδεξιάς ατζέντας της κυβέρνησης. Πυρήνας του νομοσχεδίου είναι η εξόντωση των πολιτικών κρατουμένων σε μια περίοδο όπου παρατηρείται αναθέρμανση του αντάρτικου πόλης.
Προφανώς δεν πρόκειται για την πρώτη απόπειρα εγκαθίδρυσης τέτοιων πτερύγων απομόνωσης. Ποιοι ήταν οι λόγοι που βοήθησαν αντιστεκόμενους να μπλοκάρουν αυτό το καθεστώς στο παρελθόν;
Οι ίδιες συνθήκες επιχειρήθηκαν να επιβληθούν το 2002 με τις συλλήψεις για τη 17Ν, αλλά και αργότερα, μετά το τέλος των δικών τους με τη μεταφορά τους σε ειδική πτέρυγα απομόνωσης. Αυτό το καθεστώς απομόνωσης ίσχυσε για αρκετούς μήνες, μέχρι να σπάσει με απεργίες πείνας και την κινητοποίηση των αλληλέγγυων. Πριν δέκα χρόνια δεν υπήρχε η κοινωνική συναίνεση που θα μπορούσε να νομιμοποιήσει ένα τέτοιο καθεστώς. Δεν χωρούσαν τότε τα «λευκά κελιά» στην Ελλάδα. Ήταν πολύ σημαντική και η μεγάλη κινητοποίηση σε συνδυασμό με τις δυναμικές ενέργειες που ανέκοψαν αυτό το πρότζεκτ.
Φαίνεται να υπάρχει μια αυξανόμενη αποφασιστικότητα αντιστεκόμενων στο νέο καθεστώς εγκλεισμού… Ποιες είναι οι ιδέες σου σχετικά με πρωτοβουλίες και αγώνες που θα πρέπει να λάβουν χώρα;
Οι αγώνες ενάντια στο νομοσχέδιο που προωθεί η κυβέρνηση έχουν ξεκινήσει με πρωτεργάτες τους πολιτικούς κρατούμενους και με τη συμμετοχή αρκετών άλλων σε διάφορες φυλακές της χώρας εδώ και δυο μήνες. Από την εξαγγελία του μέχρι και τώρα, όπου έχει επιβραδυνθεί η διαδικασία νομοθέτησής του λόγω εκλογών, υπάρχει ένας πόλεμος χαρακωμάτων ωσότου υπάρξει κάποια εξέλιξη. Είναι βέβαιο ότι θα χρειαστεί μια μεγάλου βεληνεκούς ουσιαστική καμπάνια κρατουμένων και αλληλέγγυων για να αποτραπεί η ψήφισή του αφού αποτελεί στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης.
Στην Ελλάδα είναι ενεργές διάφορες ομάδες, εκ των οποίων κάποιες δρουν στην παρανομία. Ποιες είναι οι στοχεύσεις τους;
Στην Ελλάδα υπάρχει μια μακρά και σημαντική παράδοση ένοπλου αγώνα. Το μοναδικό αυτό φαινόμενο στην ευρωπαϊκή ήπειρο, που εξακολουθεί να τροφοδοτεί την αντίσταση, έχει να κάνει σαφώς με την κοινωνική νομιμοποίηση που απολαμβάνει. Αφ’ ενός δεν έχουν εκλείψει οι αιτίες που παράγουν αυτήν την έκφραση αντίστασης, πόσω μάλλον στις σημερινές συνθήκες κρίσης, και αφ’ ετέρου δεν έχουν παρατηρηθεί σημάδια αποδοκιμασίας από τον ελληνικό λαό.
Πώς μπορεί η επαναστατική διεθνής αλληλεγγύη να γίνει ένα όπλο στον αγώνα σας;
Στην Ελλάδα της κρίσης επιχειρείται να επιβληθεί το καθεστώς απομόνωσης για τους πολιτικούς κρατούμενους που ισχύει ήδη σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Το διευθυντήριο της Ε.Ε. θέλει να αναδείξει τον ελληνικό λαό σε πρότυπο υπηκόου, κραδαίνοντας την υποταγή του στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές ακραίας λιτότητας ως φόβητρο και για τις υπόλοιπες χώρες-μέλη. Είναι λοιπόν στοίχημα για το κίνημα και τον ελληνικό λαό να προτάξει την αντίστασή του σ’ αυτήν τη βαρβαρότητα. Η διεθνής επαναστατική αλληλεγγύη είναι ένας απαραίτητος κρίκος στον αγώνα ενάντια στο νέο νομοσχέδιο και στις φυλακές. Για να δημοσιοποιηθεί όσο το δυνατόν περισσότερο αυτός ο αγώνας και να ασκηθεί πίεση στο ελληνικό κράτος. Σήμερα που οι εξελίξεις στην Ελλάδα εξακολουθούν να βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος σε όλο τον κόσμο γιατί διακυβεύεται το μέλλον της ευρωζώνης, μπορούν οι επαναστάτες σ’ όλο τον κόσμο να ενισχύσουν αυτόν τον αγώνα εκμεταλλευόμενοι τη ρευστή κατάσταση στον τόπο μας.
Ιούνης 2014
Κώστας Γουρνάς
Δικαστική Φυλακή Κορυδαλλού, Παράρτημα Γυναικείων Φυλακών Κορυδαλλού (Π.Γ.Φ.Κ.), ΣΤ Πτέρυγα, Σολωμού 3-5, 18110 Κορυδαλλός, Αθήνα, Ελλάδα