Έξω (και μέσα!) από φυλακές, τμήματα μεταγωγών και κέντρα κράτησης σε όλο τον κόσμο
Αυτή η κινητοποίηση είναι εμπνευσμένη από το αντίστοιχο βορειοαμερικάνικο κάλεσμα για μέρα δράσεων ενάντια στις φυλακές την Πρωτοχρονιά 2010/2011, που πραγματοποιήθηκε πάλι την περσινή παραμονή, και διατηρεί το ίδιο σκεπτικό:
Οι διαμαρτυρίες θορύβου έξω από φυλακές είναι διαρκής παράδοση σε ορισμένες χώρες. Ένας τρόπος να εκφράσουμε αλληλεγγύη σε ανθρώπους που βρίσκονται φυλακισμένοι στη διάρκεια αλλαγής του χρόνου, να θυμηθούμε τους/τις ομήρους του κράτους. Μια διαδήλωση θορύβου σπάει την απομόνωση και την αποξένωση των κελιών που φτιάχνουν οι εχθροί μας, μα δεν πρέπει να σταματά εκεί.
Η φυλακή έχει μακρά ιστορία εντός του Κεφαλαίου, αφού είναι μία από τις πιο αρχαϊκές μορφές παρατεταμένου βασανισμού και σωφρονισμού. Έχει χρησιμοποιηθεί για να σκοτώσει άτομα με αργό θάνατο και να βασανίζει τους ανεπιθύμητους –παραβατικούς, κατά την άρχουσα τάξη– που δεν έχουν καμιά ανάγκη να μπούνε μέσα στο προκαθορισμένο καλούπι της κοινωνίας.
Η φυλακή δε χρησιμεύει μονάχα ως θεσμικό όργανο, αλλά ως ολόκληρος μηχανισμός κατασκευασμένος απ’ έξω, εκτός των τειχών. Οι εχθροί μας, μέσω του ίδιου του καθορισμού της καθημερινότητάς μας ως φυλακής, εκδηλώνονται σε πολλά και διάφορα σημεία, με τις τράπεζες που χρηματοδοτούν την ανάπτυξη των φυλακών (όπως οι Wells Fargo, Bank of America, BNP Paribas, Bank of the West και Barclays), με τις εργολαβικές εταιρείες που αναλαμβάνουν την επέκταση των φυλακών (όπως οι Bergelectric Corporation, SASCO Electric, Engineered Control Systems, MacDonald-Miller Facility SLTNS και Kane MFG Corp.), με τους επενδυτές της ενίσχυσης των φυλακών (όπως οι Barclays Intl. και Merrill Lynch), μέχρι και τους μπάτσους και φύλακες, που κρύβονται πίσω απ’ τα μεταλλικά τους σήματα και την εξουσία του κράτους.
Η αλληλεγγύη δεν είναι μονάχα μια έκφραση της δικής μας επαναστατικής ποίησης η οποία ορίζεται από μια εξελισσόμενη αναρχική ανάλυση, αλλά είναι επίσης έκφραση πράξεων που μπαίνουν καθημερινά σε εφαρμογή εντός του κοινωνικού πολέμου. Γι’ αυτό προτείνουμε σε όσους κι όσες έχουν μια ορισμένη αμφίδρομη αντίληψη του κόσμου των φυλακών και των συνθηκών που αυτός διαμορφώνει να θυμηθούν αυτήν τη μέρα, να τη σημειώσουν στα ημερολόγιά τους. Για να εντοπίσουμε σημεία επίθεσης. Για να μην περιοριστούμε σε μια απλή διαδήλωση θορύβου, αλλά να πολλαπλασιάσουμε τις ενέργειές μας αυτόνομα τη μία απ’ την άλλη, προκειμένου να σπάσουμε τις εγκόσμιες αγκυλώσεις στις οποίες αυτοπαγιδευόμαστε με την εσωτερίκευσή μας.
Απευθυνόμαστε σε όλα τα συντρόφια μας, όσα γνωρίζουμε και άλλα που θα γνωρίσουμε στο μέλλον. Ακόμα κι αν δεν έχουμε καν συναντηθεί, αυτό δε σημαίνει ότι δεν ενεργούμε με μια πολιτική συγγένεια μεταξύ μας. Ο αγώνας μας συνεχίζεται, όχι μόνο εκτός αλλά κι εντός των τειχών. Η φυλακή δεν είναι ένα τέλος αλλά μια συνέχεια: μέσα από ατομικές και συλλογικές στιγμές εξέγερσης, και με όσες μεθόδους μπορεί κανείς να βρει.