«Αυτός είν’ ένας πόλεμος, κι εμείς είμαστε μαχητές»*
Αλληλεγγύη, μια λέξη πολυφορεμένη σε αυτήν την κοινωνία, από τις στρατιωτικές επεμβάσεις που βαφτίζονται ανθρωπιστικές βοήθειες, τις δωρεές στα ψώνια των σουπερμάρκετ, την συνεργασία μεταξύ καλών πολιτών και αστυνομίας μέχρι αυτούς που «αγωνίζονται» ώστε να μεγαλώσουν τα κλουβιά των ζώων για την ευημερία τους. Όλες τους εκφράζουν την ανάκτηση και τη διείσδυση των λογικών της Κυριαρχίας σε κάθε σπιθαμή, στερώντας από τις λέξεις την αξία τους και περιορίζοντας τες σε μίζερες καμπάνιες ώστε να μπορούν οι πολίτες να κοιμούνται με τις συνειδήσεις τους ήσυχες αφού έχουν πάρει κάνα δύο υπνωτικά. Είναι τα συναισθήματα κατωτερότητας αυτά που η Κυριαρχία θέλει να επιβάλει ως «αλληλεγγύη», με συμπόνια και οίκτο, με υποταγή και θαυμασμό. Στην πρώτη περίπτωση, κάποιος που έχει πιο πολλά από κάποιον άλλο, δίνει ψίχουλα για να ανακουφίσει για λίγο τη μιζέρια του, σε μια πράξη ορμώμενη από τον οίκτο που ένιωσε γι’ αυτόν που δεν του ανήκει τίποτα. Στην δεύτερη περίπτωση, εκείνος που θέτει εαυτόν κατώτερο από κάποιον άλλον που κατέχει ισχύ και εξουσία και συνεργαζόμενος μαζί του δεν αποκομίζει παρά τις ευχαριστίες για την βοήθεια που προσέφερε στη διαιώνιση της τάξης.
Για μένα η αλληλεγγύη είναι ένα εργαλείο αγώνα για την έκφραση, με διαφορετικούς τρόπους, της συμπαράστασης και του σεβασμού ανάμεσα στους καταπιεσμένους που αντιστέκονται και/ή αντιμετωπίζουν τους διαχειριστές της μιζέριας. Για μένα είναι μια σχέση μεταξύ γνωστών και αγνώστων, που δεν βλέπουν ο ένας τον άλλον σαν ανώτερο ή κατώτερο, πάρα μόνο σαν ίσο, ενώ επίσης πολλές φορές οι χειρονομίες αλληλεγγύης γίνονται δεκτές και αποστέλλονται ανώνυμα, με μοναδικό πρόθεση να δηλώσει κανείς την παρουσία του, αποδεικνύοντας απτά ότι κανείς δεν είναι μόνος.
Έτσι καταλαβαίνω την αλληλεγγύη και έτσι την κάνω πράξη από τότε που διάλεξα το μονοπάτι της απελευθέρωσης, όπου είναι απαραίτητη η στήριξη αυτών που μάχονται στα διάφορα μέρη της γης, τόσο μέσα από τις φυλακές καθώς και εκτός των τοίχων. Κατά τη διάρκεια αυτών των μηνών που είμαι σε αιχμαλωσία έχω νιώσει τη δύναμη κάθε χειρονομίας, όλων, των γραμμάτων και των τροφίμων τους, των συνθημάτων τους, των φυλλαδίων και της φωτιάς.
Προηγούμενα είχα βρεθεί από την άλλη πλευρά των τοίχων, συνεισφέροντας αυτό που μπορούσα και ήθελα, αλλά τώρα η πεποίθηση ότι η «αλληλεγγύη» δεν είναι μια λέξη νεκρή δυναμώνει πιο πολύ από ποτέ. Γι’ αυτό θέλω να στείλω με αυτό το γράμμα τους χαιρετισμούς μου στους συντρόφους που έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς και που τώρα βρίσκονται έγκλειστοι σε διαφορετικές φυλακές των εδαφών που κυριαρχούνται από το ελληνικό κράτος. Είναι η σταθερή και αξιοπρεπής πεποίθηση που έχουν κρατήσει τόσο με την ανωνυμία των επιθέσεών τους και τις μετέπειτα αναλήψεις ευθύνης, οι οποίες συμβάλουν και παροτρύνουν τον αγώνα, που ξεπερνούν σύνορα και γλώσσες, όσο και με τη στάση τους από τότε που φυλακίστηκαν.
Πιστεύω ότι η αλληλεγγύη μεταξύ κρατουμένων, επαναστατών και ανατρεπτικών είναι ένα ισχυρό όπλο στον αγώνα ενάντια στις φυλακές και στους δεσμοφύλακες, γι’ αυτό η πρόταση της ΣΠΦ ή η πρωτοβουλία του Γκαμπριέλ Πόμπο ντα Σίλβα με τη Διεθνή Απεργία Πείνας πριν κάποιο διάστημα, είναι χειρονομίες που αναζητούν τη συνύφανση εμπειριών και σχέσεων μεταξύ συντρόφων, ώστε από κοινού, ως μια συμβολή ενός διευρυμένου και άτυπου περιβάλλοντος, να προχωράμε προς την καταστροφή της Κυριαρχίας, όπου κάθε σύντροφος θα συνεισφέρει με τα γραπτά του, τις κριτικές του, τις εμπειρίες και τις προτάσεις του, όπου κανένας φυλακισμένος σύντροφος δε θα είναι μόνος· γιατί αν χτυπήσουν έναν, μας χτυπάνε όλους, κι όπως λέγεται εδώ: «Καμία επίθεση να μη μείνει αναπάντητη».
Στο γράμμα-πρόταση για αυτό το φυλλάδιο, αναφερθήκατε στην απόρριψη των δικηγόρων για διάφορους λόγους, και ίσως αυτό να εξαρτάται επίσης από περισσότερους παράγοντες που αγνοώ λόγω της απόστασης, αλλά αποτελεί ακόμα μία απόδειξη του θάρρους σας στη μετωπική σύγκρουσή σας με την Εξουσία και τους νόμους της, μιας και θα είστε εσείς οι ίδιοι οι υπερασπιστές των εαυτών σας. Εδώ, όσον αφορά εμένα και άλλους συντρόφους, η νομική υπεράσπιση διεξάγεται από τη «Λαϊκή Υπεράσπιση» που υποστηρίζεται από τη «Νομική Βοήθεια» (φοιτητές νομικής), οι οποίοι προσφέρουν τη βοήθεια τους με αλληλέγγυο τρόπο, επισκεπτόμενοι τους κρατούμενους και συνεισφέροντας όπως μπορούν σε νομικό επίπεδο.
Κλείνοντας θέλω να προωθήσω δυο πρωτοβουλίες, η μια σχετικά με τις καμπάνιες αλληλεγγύης και η άλλη σχετικά με τον διάλογο και την ανάπτυξη ιδεών. Η πρώτη έχει να κάνει με την έγκαιρη κοινοποίηση των ημερομηνιών των δικαστηρίων κατά των συντρόφων σε όλο τον κόσμο, ώστε μ’ αυτό τον τρόπο να χρησιμεύουν ως εκκλήσεις αλληλεγγύης με κάθε σύντροφο που αντιμετωπίζει μια δίκη.
Η δεύτερη πρωτοβουλία έχει να κάνει με το διάλογο γύρω από τις ιδέες/πρακτικές της Απελευθέρωσης των Ζώων, οι οποίες ήδη έχουν αναπτυχθεί από συντρόφους στο Μεξικό, στην Ελβετία, στην Ιταλία, στη Ρωσία και τώρα τελευταία στην Βολιβία και που, από μέρους της ΣΠΦ, μόνο ο Δαμιανός έχει κάνει αναφορά σε ένα από τα γράμματά του. Θέματα όπως η οικολογία και η αντιτεχνολογία έχουν ήδη εδραιωθεί, γι’ αυτό πιστεύω ότι ο αγώνας ενάντια στην εκμετάλλευση των ζώων αποτελεί μέρος της ολότητας του αγώνα, έτσι ώστε να στοχεύουμε στη συνολική απελευθέρωση, δίνοντας τέλος σε κάθε μορφή κυριαρχίας.
Αδερφικούς χαιρετισμούς στους Χρήστο, Γεράσιμο, Μιχάλη, Γιώργο Ν., Χάρη, Παναγιώτη, Όλγα, Γιώργο Π. και Δαμιανό.
Επίσης στους άλλους κατηγορούμενους γι’ αυτήν την υπόθεση, ειδικά στον Παναγιώτη Μ. Προς όλους/όλες στέλνω τους χαιρετισμούς μου που ξεπερνούν τους τοίχους και τις θάλασσες, και φτάνουν σε καθένα απ’ τα κελιά τους.
Τιμή στον Μαουρίσιο Μοράλες – Τιμή στον Λάμπρο Φούντα
Αλληλεγγύη με όλους/-ες τους φυλακισμένους/-ες στον πόλεμο
Mono/«Πίθηκος»
Φυλακισμένος πολέμου της μηδενιστικής τάσης
Τομέας Υψίστης Ασφαλείας – Φυλακή Υψηλής Ασφαλείας
Νοέμβρης 2011
Θέλω να στείλω επίσης τους χαιρετισμούς μου στους συντρόφους που συμβάλλουν στο να σπάσει αυτός ο διάλογος τα σύνορα· αναφέρομαι σε εκείνους που μεταφράζουν τα γράμματα από και προς διάφορες γλώσσες, όπως για παράδειγμα το βιβλίο «Καταστρέφοντας το υπάρχον: σκέψεις πάνω στη μαχόμενη μειοψηφία» [Reventando lo existente: reflexiones del combate minoritario/ Destroying the existent: reflections on minority struggle], που αυτές τις μέρες του εγκλεισμού έφτασε στα χέρια μου, καθώς και στις ιστοσελίδες του διαδικτύου (όπως liberaciontotal.lahaine.org/ culmine.noblogs.org/ actforfree.nostate.net…) που διακινούν πληροφορίες σχετικά με τις μεταγωγές των φυλακισμένων συντρόφων και τις δράσεις που λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα.
* Η φράση αυτή φωνάχτηκε μέσα από το κοινωνικό κέντρο Sacco y Vanzetti μετά το θάνατο του Μάουρι τη στιγμή που προσπαθούσε να εισβάλει η αστυνομία. Η φράση είναι καθάρια: σ’ αυτόν τον πόλεμο δεν είμαστε στρατιώτες, είμαστε μαχητές με αυτονομία και τιμή, που δεν μαχόμαστε για μετάλλια και/ή άλλες ανοησίες, αλλά για να ανακτήσουμε τις ζωές μας, για τη συνολική απελευθέρωση, όποιο κι αν είναι το τίμημα.
πηγή: culmine
(επίσης, στ’ αγγλικά: war on society)
Ομάδα υποστήριξης του Κριστόμπαλ Μπράβο Φράνκε: grupo de apoyo a mono